خبر داغ و تازه : کشف دریاچه زیر سطح سیاه مریخ در قطب جنوب این سیاره

در پستی سابقا آمده بود که سیارات مریخ مشتری زحل و همچنین زهره تحت برخورد شدید قطعات شهابسنگی قرار گرفتند (سیاره حادثه دیده یعنی سیاره پنجم) و بنابراین لایه ای ضخیم را روی آنها پوشانده است و هرآنچه که به عنوان ساختار سیاره ای شناخته می شود را نابود کرده است. یک نکته که خوب است بیان شود این است که هدف اصلی وجود سیاره و خورشید ،در عالم، ایجاد حیات و زندگی است. 

همچنین متوجه شدیم که احتمالا خطوط موازی سطح مشتری هم جزئی از جو آن محسوب نمی شوند بلکه خارج از جو آن مثل ماهواره با سرعت ثابت به دور آن می چرخند. و این خطوط موازی هم بقایای گرد و خاک حاصل از برخورد قطعات بزرگ سیاره پنجم به سیاره غول پیکر قدیمی مشتری است. ضمنا طبق محاسباتی ابتدایی و ساده نشان دادم که سیاره مشتری در قدیم هم غول پیکر و بزرگ بوده است اما امروزه بعلت گردوغبار مداری خود، بزرگتر و حجیم تر از سابق می نماید. (بعلت دارا بودن اقمار حجیم و سنگین و متعدد)

بنابراین اینکه ادعا کنیم هر سیاره در عالم یا هر خورشید/ستاره در عالم حیات تولید می کند گزاف نیست. یعنی ستاره سیاره می سازد و سیاره هم لاجرم حیات. اما اینکه سیارات منظومه ما تماما بدون حیات اند الا زمین، علتش بعقیده من، انفجار قدیمی سیاره پنجم و در نتیجه میراندن دیگر سیارات است. و فرضیه اینجانب این است که زمین از این واقعه دور بوده است. هم دور مکانی و هم دور زمانی.

بنابراین نه تنها کشف دریاچه و آب و دیگر علائم بنیانی برای بعید نیست، بلکه حتی اگر روزی اثبات شود که انسان بر این سیارات می زیسته است تعجب نخواهیم کرد. زیست موجوداتی سابق بر این سیارات هم کشف شود بعید نیست. چون ما می دانیم که این سیارات زمانی احتمالا زنده بوده اند ولی معلوم نیست که در چه مرحله ای از حیات و پیشرفتگی و دوران ها بوده اند. مثلا آیا انسان متکامل بر آن بوجود آمده بود؟ اگر آری در چه مرحله ای از تمدن بوده اند. البته جامعه علمی امروز بسیار فهمیده و صبور و عالم است و این فرضیات بنده را هم رد نمی کند. 

خبر اخیر مبنی بر وجود دریاچه در زیر پوشش سطحی و یخی قطب جنوب مریخ است که دیشب منتشر شد.

موفق باشید.

پی نوشت: تصور کنید که لایه خاکی زمین قشر بسیار نازک کره ی زمین را تشکیل می دهد. که حدود چند کیلومتر ضخامت دارد. حال آثار تمدن انسانی را هم  با آن در نظر بگیرید. حالا اگر قرار باشد که شهابسنگ بزرگی که حجم و قطر کمی ندارد  به سیاره برخورد کند که دارای حیات و آثار تمدن است، تمام ساختارهای حیات و تمدن را به زیر خود خواهد برد و نه تنها هیچ اثری باقی نمی گذارد، بلکه تغییر اساسی در جو و اتمسفر سیاره پدید می آورد و تمام درختان جنگل ها و دیگر آثار را به زیر کیلومتر ها خاک می برد. یعنی آثار قدیمی دیده که نمی شود هیچ، بلکه اکتشاف آن ها هم کار تقریبا محال و طاقت فرسایی است.

پی نوشت دوم: سیاره را به پرتقال تشبیه می کنم. وقتی میوه های یک درخت پرتقال را نگاه می کنم اندازه هایشان متفاوت است. با اینکه اندازه پرتقال ها متفاوت است. یکی بزرگ است یکی کوچک است اما همه شیرین و آبدار هستند. همه آنها اسم پرتقال را دارا هستند که به معنی شیرینی و آبداری انها است. بنابراین تا پرتقال فاسد نشود و سالم باقی بماند، قابل مصرف است. مثل سیاره ها. با اینکه اندازه های متفاوتی دارند، ما همه برای ایجاد کردن زندگانی و حیات بوجود آمده اند و تا زمانی که دچار فساد و تخریب نشوند دارای قابلیت حیات هستند.

فاصله معین و خاص از ستاره مرکزی

هر سیاره اختصاصا برای خود دارای هسته مرکزی داغ و مذاب است که هم سیاره را گرم نگاه می دارد و هم موجب ایجاد خاصیت مغناطیسی و در نتیجه حفاظت از جو سیاره می شود. یعنی در واقع هر سیاره یک آهنربای غول پیکر است که خاصیت آهنربایی خود را مرهون هسته مذاب و فلزی خود است. این مذابیت و داغی سیاره تا چند میلیارد سال باقی است. و ضمنا نور کافی هم از خورشید دریافت می دارند. (عکس های گرفته شده از سیارات منظومه ی شمسی بسیار دقیق و باکیفیت اند که خود نشان از درخشش و تابش نور زیاد به سطح این سیارات است.) بنابریان لزومی برای داشتن فاصله بسیار نزدیک به ستاره مرکزی وجود نباید داشته باشد.

بمن هم به نوبه خود، از انجمن های علمی و نجوم در سراسر دنیا تشکر میکنم که با تلاش بی وقفه و شبانه روز خود به علم و بشریت خدمت کرده اند.

 

فیه شفاء للناس !...